Reeds enige jaren probeer ik met aangepaste managementsmodellen organisaties te helpen bij het implementeren van interactieve webdiensten. Waardoor er structuur ontstaat in die chaos wat het Web 2.0 toch is. Op die manier kunnen organisaties makkelijker de meest optimale behoeftenanalyse uitvoeren, keuzes vormen, doelen uittekenen en het implementatietraject vorm geven.
Ik haal in die zin graag de grondlegger van de chaostheorie, Ilya Prigogine (1917-2003), aan :
'We leven in een transitie naar een informatiesamenleving. Dat vraagt een nieuw vocabularium. Ik denk dat termen als chaos en zelforganisatie soms misschien oppervlakkig worden gebruikt, maar het gaat toch in de goede richting. Internet, dat is zelforganisatie. Het is een voorbeeld van iets spontaans, buiten elke traditionele aanpak. En het werkt toch.'
Zijn onderzoek toonde aan dat een wanordelijk systeem door minieme interne veranderingen toch een ordelijke staat kan verkrijgen. Hij had het hoog op met de menselijke creativiteit, dus alles komt wel op zijn pootjes …
Dit komt in Web 2.0 zeer mooi tot uiting : wat is een wiki iets anders dan een het automatisch laten structureren van een wildgroei van informatie tot een gestructureerd geheel. Maar dit geldt ook voor de wildgroei van applicaties die de laatste jaren op het web worden los gelaten, maar waarvan er steeds een deel komt boven drijven en algemeen gebruikt wordt.
Conclusie : als we lang genoeg wachten, wordt alles opgelost. Dit geldt misschien op macro-niveau, maar zeker niet op meso-niveau. Organisaties die te lang wachten om de kaart van de interactieve webdiensten te trekken, raken misschien opgelost.
Enkele van die modellen komen aan bod in onderstaande presentatie (Informatie aan Zee, september 2009) :
